Wiara

"Głowa jego jak u byka wzniesiona, oręża jego cios nie ma równych, drużyna jego staje na odgłos bębna. Bóg słońca, niebieski Szamasz, urodą go obdarzył, a bóg burzy, Addu, wielkim męstwem. Na ich obraz przez wielkich bogów stworzony, boską siłę posiada."
Fragment eposu o Gilgameszu
Babilończycy, lud religijny, wiele swego czasu spędzali w świątyniach wszelkich bogów, szczególnie boskiego władcy- Marduka. Nie odróżniali zaklęcia od modlitwy, obie formy czerpania mocy od bogów zazwyczaj odbywały się w zikkuratach, przybierając często formę grupowego śpiewu. Pierwszymi słowami modlitwy było słowo "zaklęcie". Znaczącą różnicą między modłami a rzucaniem zaklęć było to, że modlitwa była swego rodzaju rozmową, podczas której każdy mógł wyrazić swoje żale, zawody, uciechy i inne uczucia. Modlitwy kończyły się wystąpieniem oranta, który zanosił prośby tłumu bogom, a na koniec udzielał ludowi porad lub straszył ich (np. gniewem Szamasza- zabraniem ludowi słońca).
Ważnymi miejscami dla mieszkańców Babilonii były zikkuraty (zwane też zigguratami). Były to odpowiedniki dzisiejszych kościołów. Bardzo bogato zdobione świątynie w kształcie schodkowych piramid. Miały zawsze siedem pięter (siódemka była magiczną liczbą). Nieraz były tak wysokie, że ludzie z innych kultur twierdzili, że są to wieże. Istotnie, mityczna Wieża Babel prawdopodobnie była babilońskim zikkuratem poświęconym Mardukowi- opiekunowi miasta Babilon.
Święta:
Zagmu było początkiem roku. Odbywało się w Niszanie (przełom marca i kwietnia)
Akitu było urządzane dwa razy w roku- po raz pierwszy w czasie trwania Zagmu, drugi raz w czasie trwania miesiąca Elul (jeśli był to rok przestępny- Elul bis). Święto to czasem się opóźniało a to z powodu zmiennego terminu wylewu Eufratu i Tygrysu.
Esz-esz był mało ważnym świętem. Obchodzono go trzy razy w miesiącu- przy każdej zmianie fazy księżyca.
Taklimtu i Neizigar obchodzono latem. Był to dzień pamięci o zmarłych.